Een doodgewone avond waarop ik een doodgewoon wandelingetje maak vanuit ons huis, over de dijk, richting de stadswallen. Het is een drukke dag geweest en ik ben blij, dat er vanaf nu niets meer te doen is. Behalve dan een wandelingetje maken.
Ik vind het altijd weer heerlijk om, eenmaal via het trapje bovenop de dijk aangekomen, mijn haren los te schudden in de wind en de ruimte om me heen te voelen. De gebeurlijkheden van de dag glijden van me af, ik haal ruimer adem, loop in een rustig tempo en kijk om me heen.
Het loopt tegen de avond. De zon begint al te dalen. Hij is nu nog fel oranje, maar zo dadelijk zal de hele lucht rood kleuren.
Altijd weer mooi, de zonsondergang. Elke avond anders. Elke avond prachtig.
In het gras langs de dijk staan madeliefjes. Ik zie dat ze hun kelkjes al hebben gesloten voor de nacht, zoals ze dat iedere avond doen bij zonsondergang. Wat aandoenlijk toch, die kleine bloempjes die hun blaadjes dichtvouwen om te gaan slapen. Ze zijn nu bijna niet meer zichtbaar. Maar iedere ochtend bij zonsopgang vouwen ze hun kelkjes weer vlijtig open om de hele dag te kunnen pronken met hun stralende witte kransjes en hun prachtige gele hartjes. Wat mooi, om dit ritme van waken en slapen, open en dicht, dit rustige, ononderbroken steeds maar doorgaande ritme van de dag en de nacht zo te zien bij die kleine madeliefjes. Licht-donker, dag-nacht, waken-slapen, open-dicht, waken-slapen, open-dicht.
Terwijl ik rustig doorloop, stap na stap, dringt het ritme tot me door. Wórd ik het ritme, het open en dicht van waken en slapen, dag en nacht. Wórd ik het ritme van de natuur, de groei en het verval, het leven en de dood, de eb en de vloed van de de zon en de maan. Heel even stopt het lopen, sta ik stil, vol ontzag, ben ik één tijdloze seconde lang niets anders dan dit grote, ontzagwekkende, eeuwige ritme. Het ademt in en uit door mijn longen, beweegt mijn borst ononderbroken op en neer: in-uit, in-uit, op-neer, op-neer, open-dicht, waken-slapen, dag-nacht, groei-verval, leven-dood, waken-slapen, op-neer, open-dicht, in-uit, in-uit. Ik adem niet meer zelf, maar word geademd door het grote, doorgaande ritme in de tijdloze onbegrensde ruimte.
En daarna loop ik weer gewoon op de dijk. De zon zakt adembenemend mooi naar de horizon en neemt de Waal mee in haar kleurengloed.
Prachtig beschreven Riekje, dan ga ik nu een ritmische wandeling maken door de waterschapsduinen bij Noordwijkerhout, naar zee om te zien of de ‘ma-en-de-lieven’ zich weer openen voor de dag.
Fijne wandeling! Weinig madelieven aan zee waarschijnlijk, maar zoveel ander natuurschoon!
Goedemorgen Riekje & lezers,
Wat een heerlijk ritmische mijmering heb je beschreven.
Gisterenavond las ik per toeval je verhaal al op je site.
Een paar minuten later lag ik in bed en had de gordijnen van de hotelkamer een stuk opengelaten. Vlak voor ik mijn ogen sloot, kwam de maan vanachter een wolk, precies tussen de opening van de gordijnen doorschijnen, terwijl het nog niet helemaal donker was buiten. Op slag dacht ik aan jouw beschrijving en prachtige foto van de avondzon.
Mijn ogen en adem gingen als vanzelf: ik heb heerlijk geslapen.
Mooie zondag Riekje!
Wat bijzonder; zo’n maan die precies tussen de gordijnen tevoorschijn komt.
Je bent kennelijk op vakantie, want het was in een hotelkamer. Fijne vakantie nog!
Heerlijk jouw waarnemingen te lezen. Het is puur genieten. Dank je wel.
gebeurlijkheden, wat een heerlijk woord ….
Ja, gebeurlijkheden glijden zo lekker weg!
Dank voor het delen van deze Eenheidservaring…” zo zorgeloos, stil en weids”……
En ik dank jou voor je reactie.
Ritme. Door je verhaal, Riekje, herken ik ineens een ritme waar ik op dit moment goed bij gedij.
Met man en hond verwijl ik op een Aire Naturel boven op de Normandische krijtrotsen. Geen rijen grote witte campers, maar De Waard tenten o.id. en al dan niet verbouwde busjes die Einzelgängers of gezinnen met kleine kinderen herbergen, trekkers en fietsers, met niet meer dan een rugzak. Er is met name ‘s morgens en ‘s namiddags veel bedrijvigheid en daarin zit, heb ik na twee dagen opgemerkt, een prettig, herkenbaar ritme. Behalve een vrouw die elke vroege morgen haar yoga-meditatiematje uitspreidt, lijkt er zo te zien niet veel ‘spiritualiteit’ in het ritme van de alledaagse dingen. Er worden tanden gepoetst, WC-emmertjes geleegd, een wasje gedaan, een fles wijn ontkurkt. De vakantieplek wordt afgebroken, een andere juist opgebouwd. Gewoon. Maar door de rust en toewijding waarmee het gebeurt heeft dit ritme een ontspannende, verruimende werking op me. Dank voor je inspirerende verhaal.
Zo te horen zitten jullie zeer ontspannen op die camping! Fijne vakantie nog.
Ja leuk woord gebeurtelijkheden. Klinkt vooral heerlijkheden door en geen muizenissen.
Bij mij kwamen bij jouw beeldende beschrijving de woorden boven, ( ik dacht van Kahlil Gibran ) Dat bij het sterven, het stoppen van de adem, onze adem opgenomen wordt in het grote ademen van de schepping. Zo verbonden zijn en blijven we.
Lieve groet en dank weer,
Heleen.
Mooi beeld, dat onze adem wordt opgenomen in het grote ademen van de schepping. Kan ik helemaal meevoelen. Zou best wel van Kahlil Gibran kunnen zijn.
Ja, toch je stukje gevonden Riekje . Ik had het niet willen missen. Wat een prachtige ervaring die eenheidsbeleving . Dat valt je zomaar toe . En dat met die heel mooie zonsondergang !
In de zomer gaat de zon recht tegenover ons onder, aan de overkant van de Waal. Vaak loop ik nog even naar buiten om te kijken hoe mooi het nu weer is.
Heel mooi om dit te lezen terwijl ik op de begraafplaats zit en mijn grote liefde herdenk. Leven-dood, licht-donker. Het hoort bij elkaar. Het is een ritme. Waarin ik mezelf steeds beter hervind. Want ja: adem in – adem uit.
Oh, wat mooi, om in het bijzijn van je overleden grote liefde dit adem in – adem uit te ervaren. Wat klinkt er een diepe aanvaarding in.
Prachtig Riekje!
Dankjewel!
madeliefje; het was een madeliefje in mijn tuin nu 40 jaar geleden die mij GOD deed ervaren. Ik plukte het en keek, keek en keek. Al het wonderbaarlijke van de schepping drong tot mij door en deed mij trillende is de schepping dit is God. Weet niet hoe lang ik er stond en het beleefde.
Het blijft oproepbaar. Jouw schrijfsel deed mij het wederom ervaren. Dank lieverd.
Oh, wat een prachtige ervaring. Dat zoiets je zo onverwacht overkomt bij het bekijken van een simpel madeliefje is toch een wonder. Wat mooi, dat mijn verhaal deze ervaring weer bij je opriep. Dat stemt me dankbaar.
deed mij trillen: dit is de schepping etc
Fijn, Riekje!
Dankjewel voor je reactie!