Geen sprake van geheimen/ in de aarde/ groeit het/ vormt de energie/ tot stromen/ die zich uiten/ in het licht.
Een paar dagen geleden beantwoordde ik de reactie van Marjan op mijn vorige blog ‘levenskracht’ door te schrijven dat we deel zijn van de natuur en dat dat eigenlijk niet te bevatten is. Terwijl ik dat schreef, schoot me te binnen dat ik dat besef vroeger al eens onder woorden heb proberen te brengen. Terug bladerend in mijn dagboeken zie ik dat dat in 1973 was, toen ik een aantal tekeningen maakte met korte testen erbij. Ik was toen 27 jaar.
In die tijd ‘mediteerde’ ik regelmatig op bomen. Ik ging dan voor of naast een boom zitten en stelde me open voor zijn (haar?) aanwezigheid. Ik nam daar meestal ruim de tijd voor en een enkele keer overkwam het me dan, dat ik opeens in een vlaag van verstandsverbijstering een ingeving kreeg. Ik noem het verstandsverbijstering, omdat zo’n ingeving niets te maken had met mijn verstand of mijn denken, maar juist met het ontbreken ervan. Soms kreeg ik de ingeving doordat mijn denken enige tijd stopte, maar meestal sloeg hij in als een soort bliksemflits. Ik houd in dit verband van het woord verbijstering, want ik associeer dat met ‘uit elkaar vallen’. Het is alsof alle gedachten van het gewone denken als los zand uit elkaar gedreven worden, verbijsterd worden, om plaats te kunnen maken voor zo’n ingeving in woord en beeld. Ik noemde dat altijd: “Achter mijn denken langs schrijven.”
Het was natuurlijk altijd vrijwel onmogelijk om de ingevingen zo helder weer te geven als ze zich in mij voordeden, maar de beide tekeningen en teksten komen aardig in de buurt. Ze zijn beide in heel korte tijd gemaakt en ik vraag me eigenlijk nog steeds af door wie.
Wat leeft in de twijgen/ is de kracht/ uit de zaadkorrel/ is de energie/ waaruit ook ik/ ontspring.
Riekje…. prachtig.
Dankjewel.
En ik dank jou wel voor je reactie.
Mooi…
Dankjewel voor het delen.
Ik kan een beetje pakken wat jij destijds zag volgens mij.
Als denkt dat je het kunt pakken, dan is het vast ook zo.
‘Achter mijn denken langs schrijven’ Heel herkenbaar. Ik leverde onlangs mijn scriptie in, waarin ook een paar gedichten staan die zo ontstonden. Ik herken het ook van schilderen, en tekenen. Ik ervaar het ook wel als ‘iets groters dat me dan overneemt’, alsof ik er mee samen val. Als dan iemand er achteraf iets over zegt, voelt het wat ongemakkelijk omdat ik er gevoelsmatig ‘slechts’ een (heel) klein deel van uitmaakte. Het was, ik was buiten bewustzijn, het is me ingevallen, gegeven, toebedeeld. Waarmee een compliment te groot is voor mij alleen. En het voelt heel ‘rijk en troostend’ omdat ik er echt op begin te vertrouwen dat daarmee mijn draagkracht en reikwijdte zo heel veel groter zijn dan ik zelf. Heel fijn. Dank voor je mooie blogs Riekje, ik geniet er erg van! Ze brengen inspiratie, troost, herkenning, een glimlach, en stof tot nadenken. Fijne zondag! Carlijn
Ik herken dat ongemakkelijke gevoel als iemand iets over zulke gedichten of tekeningen zegt. Het gaat om méér dan jijzelf alleen.
Mooi, het verband dat je maakt met een grotere draagkracht en reikwijdte. Op die manier heb ik er nog nooit over nagedacht. Dus dat laat ik nog eens even helemaal op me inwerken.
Fijn te weten dat je mijn blogs waardeert. Dat geeft me inspiratie om door te gaan.
Mooi Riekje, heel mooi en heel herkenbaar!
Altijd weer fijn om herkend te worden!
Dank je wel Riekje. Je tekeningen en woorden inspireren mij om weer te gaan tekenen. En je schrijft “….ik vraag me eigenlijk nog steeds af door wie.”
Ik herinner me de yogalessen die ik gaf waarbij ik niets voorbereidde. De oefeningen en de woorden kwamen als een wonder door mij heen. Carlijn beschrijft dat hierboven heel mooi.
Wat leuk dat ik op deze manier jouw ‘tekenstroom’ weer stimuleer! Ik hoop dat dat veel moois zal opleveren.
Nu je dat zegt over die yogalessen, herinner ik me dat ik dit soms ook had bij lezingen. Lang niet altijd, maar soms. En ja, dat voelde als een wonder.
Ontroerend mooi… Bijzonder ook dat de spiraal op verschillende plekken in de eerste tekening te zien is.
Met de spiraal gaf ik -denk ik- de bollen aan waaruit de energie van de plant of bloem kwam.
de zwangere
boom
vol vrucht
in lijn
samen gevat
Prachtig beeld Riekje
En wat heb jij je reactie mooi in woorden gevat. Ook een gedicht! Dankjewel.
Wat een mystieke teksten en beelden…..hier schiet ons verstand tekort, en dient het wezenlijke zich aan, dóór jouw beelden en teksten heen. Jij getuigt ervan. Dankjewel!!
Klopt, het verstand schiet tekort. Je moet het niet proberen te snappen.
Het gebeurt gewoon.
Mooi zoals jij het beschrijft, Riekje. En ja , veel ervaringen, gedachten en ingevingen zijn niet of moeilijk in woorden te vangen. Als iemand iets niet begrijpt in Vlaanderen vraagt de ‘spreker’ ivaak: “Mot ik er soms een tekeningske bij maken?” Dat is wat jij [ zonder vraag ] gedaan hebt . Hartgroet en dankjewel !!!
Oh wat mooi; een ‘tekeningske’ bij de woorden.
Dat is inderdaad precies wat het is.
Herkenbaar… Gedichten bedenk je niet, die vallen je in.
Mooi getekend ook Riekje!
Liefs,
Nelleke
Ja, tenminste de beste gedichten zijn ‘invallen’. Vaak bemoei ik me toch teveel met de woorden als ik een gedicht probeer te maken. En dat komt de kwaliteit nooit ten goede.
Ik sta zelf te kijken van deze tekeningen. Die zou ik nooit meer kunnen maken.
Lieve Riekje.
Weer prachtig, in z’n schijnbare eenvoud maar o zo veelomvattend, dank je wel. Ik reageer slecht kort, heb trubbels met mijn ogen waardoor lezen en schrijven op de IPad erg vermoeiend zijn. Weet dat ik elke week met volle teugen geniet van je schrijfsels, liefs Mariose
Wat fijn dat je weer wat van je laat horen. Wat akelig van je ogen. Ik hoop dat het voorbijgaande trubbels zijn. Fijn te weten dat je van mijn schrijfsels geniet.
Ontroerend.
Dankjewel.