Wat vind ik het toch leuk; steeds weer zoveel reacties op mijn blogs. Als er waardering uit die reacties blijkt, ben ik daar natuurlijk altijd dankbaar voor, maar ik vind het vooral ook heel bijzonder en dierbaar wat mensen vaak schrijven over hun eigen ervaringen. De groep vaste lezers voelt voor mij zo langzamerhand aan als een prettige, meelezende ‘extended family’.
Vaak ook zetten de reacties me aan het denken. Ook nu. Ik blijf een beetje door mijmeren over genieten. In een aantal van de reacties wordt gezegd dat genieten alles te maken heeft met volledig in iets opgaan; niet meer aanwezig zijn als ‘ik-je’ en dat dat te maken heeft met aandacht en concentratie. Dat dat zeker zo is, heb ik ooit een keer ervaren tijdens je raadt het nooit: bessen plukken.
Dat deed ik vroeger elk jaar, want we hadden in de tuin in Gameren een aantal bessenstruiken. Bessen plukken vond ik altijd een heel vervelend en vooral tijdrovend karweitje. Zeker toen de struiken wat ouder werden en de takken behoorlijk wild door elkaar heen groeiden, werd het plukken steeds lastiger. Ik kon de trosjes bijna niet bereiken. En áls ik dan een trosje te pakken had en van de tak aftrok, vielen de trosjes die ernaast hingen door die beweging vaak ook. En dan was ik ze kwijt, want dan lagen ze onder de struik in het gras en daar vond ik ze nooit meer. Heel irritant. (Ik had die struik vaker moeten snoeien bedenk ik me, nu ik dit schrijf.) En als ik soms in in mijn gefrustreerde ongeduld een aantal trosjes tegelijk probeerde af te plukken, kneep ik al die bessen natuurlijk fijn en droop het sap tot ongeveer mijn elleboog. Jasses! Kortom: bessen plukken was rotwerk.
Maar ja, ik maakte in die tijd wel altijd heerlijke rode bessengelei en -saus, waarmee ik de lekkerste toetjes en taarten maakte en daarom wilde ik, hoe vervelend ook, de bessen toch plukken. Op zijn minst een deel ervan. Dus stond ik ieder jaar weer zuchtend en foeterend voorover gebogen over de struiken. En ik had altijd haast, want na verloop van tijd begaf mijn rug het steevast, en dan moest ik stoppen. Ik probeerde dus zoveel mogelijk bessen te plukken in de korte tijd die mijn rug me toestond.
Tot in dat jaar, waarin ik besloot om het eens helemaal anders te gaan doen. Niet meer plukken met de pest in, maar er helemaal voor gaan! Dus toen de bessen op een goede dag rijp waren en het plukken kon beginnen, nam ik een meditatie-krukje mee naar de struiken, zodat ik er lekker bij kon gaan zitten. Ik zou me niet meer hoeven te haasten vanwege mijn rug. Hoe simpel kan een oplossing zijn……..
Toen ik op mijn krukje naast de struik zat bleek, dat ik vanaf deze positie de bessen veel beter kon zien hangen. Als ik voorover boog kon ik ze zelfs van onderaf zien hangen, wat een heel leuk gezicht was. Ze waren nu ook veel beter bereikbaar en daardoor vielen er veel minder trosjes af dan anders. Nu ik zo lekker stevig op mijn krukje zat en me niet hoefde te bekommeren om mijn rug, was al mijn haast verdwenen. Ik kon in alle rust plukken, want ik had er de hele middag voor uitgetrokken. Ik kon ik me helemaal concentreren op de bessen.
En toen ging ik ze opeens zien: de bessen. De eerder moeilijk te plukken irritante vruchtjes, bleken opeens prachtige, helderrode, kogelronde bessen te zijn! Keurig gerangschikt aan lange of minder lange steeltjes; de wat kleinere, soms nog wat minder rijpe, roze besjes onderaan het steeltje, de grotere, helderrode bovenaan. En al die glanzende bessen staken prachtig af tegen het gekartelde, heldere groen van de blaadjes aan de takken.
Wat waren ze mooi; zo strak rond, zo helder rood, bijna doorschijnend. Zo had ik ze nog nooit gezien! Als je ze tegen het licht hield, leek het soms of het zonlicht er doorheen uiteen spatte. En wat voelde het prettig als zo’n steeltje met besjes losjes in mijn hand viel, nadat ik het soms maar heel licht had aangeraakt. Tot mijn eigen verbazing vond ik het deze keer leuk om bessen te plukken. Ik dacht nergens anders meer aan; ik zag alleen nog maar bessen en blaadjes en takken en al plukkende groeide er een soort verbazing in me: wat een wonder eigenlijk, zo’n struik met allemaal takken waaraan blaadjes en bessen groeien. En toen de struiken leeggeplukt waren en ik naar mijn mandje keek zag ik opeens: wat bijzonder eigenlijk, zo’n ‘gewoon’ mandje vol bessen.
Terug naar huis lopend, bedacht ik me dat het plukken totaal anders was geweest dan voorgaande jaren en dat ik er van had genoten, omdat ik er deze keer alle aandacht aan had gegeven.
Deze ervaring is me altijd bijgebleven en ik heb er later nog vaak aan gedacht. Zeker in tijden van haast, als ik merkte dat het leven min of meer ‘verschraalde’ door mijn dan zo vluchtige aandacht. Ik riep mezelf dan terug uit mijn haast naar meer rust: terug naar de rode bessen!
Nu ik al een aantal jaren niet meer zo’n druk leven heb, merk ik hoe prettig het is om tijd en ruimte en aandacht te hebben. Toen iemand me laatst liet weten bang te zijn in het beruchte zwarte gat te vallen na zijn aanstaande pensionering, kon ik dan ook in alle oprechtheid beweren dat hij daar niet bang voor hoefde te zijn. “Natuurlijk zul je er even aan moeten wennen dat je leven niet meer zo stikvol en druk is. Maar saai hoeft het zeker niet te worden. Het leven wordt anders, heel anders als je meer tijd en aandacht kan geven aan alles. Ik kan wel zeggen mooier. En zeker verwonderlijker.”
Vanmorgen bij het uitruimen van de afwasmachine merkte ik het ineens dat als ik met aandacht de wasmachine uitruim, het geen vervelend karweitje is. Ik ervaar dan een mix van prettige gevoelens. Sinds corona mediteer ik dagelijks, maar mijn gedachte schieten nog alle kanten op. Dan vraag ik me af, waarvoor doe ik dit. Het effect van de meditatie merk ik over de dag, ik ben veel meer met aandacht aanwezig. Als ik naar beneden loop om thee te halen, dan voel ik de treden onder mijn voeten. Als ik een gesprek voer, dan ben ik in het moment. Mooi om dan een blog van jou te lezen over aandacht.
Ja, dat is net zoiets als die bessen van mij: de afwasmachine uitruimen is opeens geen rot-klus meer! Prachtig, dat je overdag zoveel aandacht kunt voelen bij de gewone dingen! Dan heeft dat mediteren toch wel effect! Waar die corona al niet goed voor is…..
“Ik had altijd haast…”, dat is zo herkenbaar voor mij. Iedere dag stond ik op met een lijstje in mijn hoofd, d.w.z. een lijstje met de activiteiten die ik door de dag heen zou gaan doen, of moest doen. Het heeft even geduurd voordat ik me hier bewust van werd. Een volgepropt leven met een baan, jonge kinderen, veel sociale activiteiten maakte dat mijn dagen overvol zaten. Inmiddels zijn de kinderen uit huis en Corona heeft mij geholpen. Ineens viel een aantal activiteiten weg. Zo kon ik niet meer roeien, hoefde ik voor mijn werk niet meer te reizen en viel er ook een aantal sociale activiteiten weg. Wat heerlijk….. er ontstond ruimte, het lijstje werd een ingekort en is inmiddels regelmatig helemaal verdwenen.
Door de ruimte lukt het me om steeds meer met aandacht te leven. Ik zet ‘s ochtends weer koffie met een thermoskan en een filter waar ik dan het water opgiet (voelt als kamperen ;-)) en als ik de bonte was ophang doe ik dit op kleur – dat staat ook leuk als het aan de lijn wappert. Kortom voor mij betekent vertragen, meer aandacht en meer genieten. Misschien is dit ook één van de voordelen van het ouder worden?
Ik had ook altijd lijstjes! Godzijdank nu steeds minder. En soms nog wel, maar die zijn dan meestal goed te doen.
Wat leuk; de was op kleur ophangen. Jammer genoeg kan ik mijn was niet meer buiten drogen, want ik vond het altijd heerlijk om de was op te hangen en te zien wapperen in de wind! Grappig, dat zulke dingen je zoveel plezier op kunnen leveren.
De liefde en aandacht voor onze ruggen eerst helpt om te blijven bij wat wij doen. Sinds ik bij het wieden een knielbankje met de pootjes omhoog gebruik geniet ik weer zonder pijn. Verschil is dat ik een mandje onkruid voor de compost verzamel in mijn mandje en jij van die kleurige doorschijnende bessen. Jij geniet van de bessen voor toetjes en ik van een tuin die niet overwoekerd wordt.
Ja, wat is het toch heerlijk om met aandacht bezig zijn in de tuin en dus de natuur, wat je ook doet.
Trouwens een composthoop is ook fantastisch! Wij hadden er vroeger ook eentje en wat vond ik het toch leuk als daar na verloop van tijd hele mooi aarde ontstond. Ik ben echt van aarde gaan houden op die manier.
Mee genieten…
We hebben een aantal eekhoorntjes in de tuin, die regelmatig nootjes komen eten.
Ze peuzelen dan heel omstandig deze nootjes op.
Will, mijn echtgenote, geniet hier elke dag van en staat dit uitvoerig te bewonderen.
Kom toch eens kijken roept ze dan…en geeft mij een dikke knuffel van genot..
Zo genieten we allebei
Ik zie het helemaal voor me! Ja, wat mooi, dat je elke dag kan genieten van die eekhoorntjes en van elkaar.
Bessen zijn er nog niet, maar ik houd van bessenplukken. In een zelfpluktuin doe ik dat, op een krukje. Pas naar een nieuwe struik, als degene waar ik aan bezig ben echt leeg is. Mijn hoofd raakt met elk trosje dat ik pluk leger. Met emmertjes vol dan tevreden naar huis, naar de keuken, voor de jammakerij. Sinds ik ook een speciale trechter heb voor jampotten vult de ene pot na de andere zich vanzelf. En dan die kelderkast… De verscheidenheid aan etiketten straalt me tegemoet.
Bessen zijn er nog niet en dat is maar goed ook want de zwaluwen vragen en krijgen nu eerst veel van mijn aandacht. Ze hebben onze carport geannexeerd, bewonen er al jaren drie nestjes. De vloer ligt vol kranten, want klein als ze zijn, poepen doen ze in grote mate. Dat gekwetter, dat gefladder, ontroerend kostbaar. Zo meteen het eisende gepiep van die minikopjes die over de rand van het nestje steken zodra vader of moeder met wormen aan komt vliegen.
Aandacht, het onderwerp van je blog deze week, Riekje.
Ik vind het een wonder, echt een wonder dat ik zo moeiteloos aandacht geef aan zoiets als bessenplukken en zwaluwen welkom heten. En wat krijg ik daar, behalve jam, ook veel voor terug… Liefs, Elma
Geweldig, die zwaluw-nestjes! Voeger waren er bij onze buren ook een paar onder da dakgoot, maar nadat ze die tot twee maal toe weggehaald hadden, omdat de muur zonodig geverfd moest worden, kwamen de zwaluwen niet meer terug. Heel jammer.
Want wat is dat inderdaad prachtig om te zien: die kopjes boven de nestrand die om voedsel piepen! En die ouder-zwaluwen maar sloven…..
aandacht, een woord om meer aandacht te geven, dank Riekje
Ja mooi: aandacht voor aandacht!